สรุป ภาษาไทย ม.ต้น VS ภาษาไทย ม.ปลาย พร้อมเทคนิคเก่งไทยทุกระดับชั้น

      หลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน กำหนดให้ภาษาไทยเป็น 1 ในกลุ่มสาระการเรียนรู้ที่ “ต้อง” เรียนและมีการวัดตลอดจนการประเมินผลการเรียนรู้ตามตัวชี้วัดต่าง ๆ

      แล้วไม่ใช่เพียงวิชาภาษาไทย ยังมีอีกหลายวิชาที่กำหนดไว้ในหลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน เช่น คณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์ ภาษาต่างประเทศ สุขศึกษาและพลศึกษา ฯลฯ

      การกำหนดไว้เป็น “หลักสูตรพื้นฐาน” ซึ่งมีหลายกลุ่มสาระการเรียนรู้ (หลายวิชา) มีการวัดและประเมินผล จุดมุ่งหมายที่เป็นไปได้ยากมาก คือ ความต้องการให้ผู้เรียนทุกคนเกิดความเป็นเลิศในทุกกลุ่มสาระหรือทุกวิชา

      ส่วนสิ่งที่น่าจะเป็นหัวใจหลักและเป็นจุดมุ่งหมายที่เป็นไปได้มากกว่าก็คือ เพื่อให้ผู้เรียนได้มีโอกาสพัฒนาตัวเองในกลุ่มสาระนั้น ๆ และเห็นผลการประเมินว่า กลุ่มสาระใดหรือวิชาใด เป็นเนื้อหาที่ตัวเองชื่นชอบหรือถนัดเพราะสนใจเป็นพิเศษบ้าง

      ดีที่สุดหากผู้เรียนค้นพบความชอบหรือความสนใจเป็นพิเศษได้ หรือในทางกลับกัน อาจค้นพบว่ายังไม่มีกลุ่มสาระหรือวิชาใดที่ชื่นชอบหรือสนใจเป็นพิเศษ เพราะอาจมีทักษะความรู้นอกเหนือจากหลักสูตรที่ผู้เรียนสนใจ และอยากพัฒนาศักยภาพของตัวเองมากกว่า ก็จะได้เข้าใจและพัฒนาตัวเองได้อย่างมีความสุข

      นอกจากนั้นแล้ว การกำหนดให้วิชา “ภาษาไทย” เป็นหนึ่งในกลุ่มสาระการเรียนรู้ขั้นพื้นฐาน ไม่ว่าจะภาษาไทยระดับประถม ภาษาไทย ม.ต้น หรือภาษาไทย ม.ปลาย ยังเพื่อเป็นหนึ่งในตัวเลือกแกมบังคับว่า ผู้เรียนที่ใช้ภาษาไทยเป็นภาษาแม่ จำเป็นต้องมีพัฒนาการด้านการอ่านออกเขียนได้ในขั้นพื้นฐานระดับใด ต้องเพิ่มเติมความลุ่มลึกหรือความสุนทรีย์ทางการใช้หรือการวิเคราะห์วิพากษ์ภาษาขั้นสูงอย่างไรได้อีกต่อไป เช่น

• สมควรเรียนรู้หลักภาษาที่สามารถอธิบายปรากฏการณ์ทางภาษาไทยได้อย่างผู้ที่รู้ระบบของภาษาที่ตัวเองใช้อยู่
• สมควรเรียนรู้มุมมองอื่น ๆ ที่เกี่ยวกับภาษาและการใช้ภาษา เช่น มารยาทในการสื่อสารทั้งในฐานะผู้รับสารและผู้ส่งสาร / การใช้ภาษาไทยในบริบทวัฒนธรรมไทยและบริบทที่เป็นสากล / บทอ่านเสริมทักษะการคิดตลอดจนวรรณคดีหรือวรรณกรรมที่เน้นการวิเคราะห์ วิพากษ์ วิจารณ์ อย่างมีวิจารณญาณในฐานะผู้ใช้ภาษาไทยในวัฒนธรรมไทยเพื่อนำไปสู่ความเข้าใจในบริบทความเข้าใจต่อวัฒนธรรมอื่น ๆ